“Daha hızlı!” dedi Tommy Riviera. “Daha hızlı!”
“Şu anda 85 basıyorum” dedi Kelso Black.
“Polisler hemen arkamızda,” dedi Riviera. “90’a kökle”. Pencereden dışarı doğru eğildi. Kaçan arabanın ardında bir polis aracı vardı, ciyaklayan sireni ve yanıp sönen kırmızı ışığıyla.
“İlerdeki yan yola gazlıyorum.” Diye homurdandı Black. Direksiyonu çevirdi ve araba etrafa çakıl saçarak dolambaçlı yola döndü.
Üniformalı polis başını kaşıdı. “Nereye gittiler?”
Ortağı kaşlarını çatarak baktı. “Bilmiyorum. Birden… Kayboldular.”
“Bak” dedi Black. “İlerde ışıklar var.”
“Bu bir otel,” dedi Riviera şaşkınlıkla. “Bu toprak yolun üstünde, bir otel! Şu Allah’ın işine bak! Polisler asla oraya bakmazlar!”
Black, arabanın lastiklerini umursamayarak, freni kökledi. Riviera arka koltuğa uzanıp siyah bir çanta aldı. İçeri girdiler.
Otelin, 1900lü yılların başından kalma bir görüntüsü vardı.
Riviera sabırsızca zile vurdu. Yaşlı bir adam ayaklarını sürüyerek çıktı. “Bir oda istiyoruz” dedi Black.
Adam ses çıkarmadan onlara baktı.
“Bir oda!” diye tekrar etti Black.
Adam ofisine tekrar gitmek için gerisin geri döndü.
“Hey, yaşlı adam!” dedi Tommy Riviera. “Kimse bana böyle davranamaz.”
35’liğini çekti. “Şimdi bize bir oda ver.”
Adam devam etmeye hazır gibi görünüyordu ama sonunda şöyle dedi: “Oda 5. Koridorun sonunda.”
Onlara imzalamaları için bir kayıt defteri vermedi, onlar da yukarı çıktılar.
İki kişilik demir bir karyola, kırık bir ayna ve kirlenmiş duvarkağıdı dışında bomboş bir odaydı.
“Aah, ne berbat bir yer burası!” dedi Black, iğrenerek. “Bahse varım, burada beş galonluk bir tenekeyi dolduracak kadar hamamböceği vardır.”
Ertesi sabah Riviera uyandığında, yataktan kalkamadı. Hiçbir kasını oynatamıyordu. Felç olmuştu. Az sonra yaşlı adam göründü. Elinde, Black’in kollarına soktuğu bir iğne vardı.
“Demek uyandın,” dedi. “Benim, benim, siz ikiniz yirmi beş yıldır benim müzeme yapacağım ilk katkılarsınız. Ama sizler iyi muhafaza edileceksiniz. Ve ölmeyeceksiniz.”
“Sizler, canlı müzesi koleksiyonumun diğer parçalarına katılacaksınız. Hoş parçalar.”
Tommy Riviera, dehşetini dahi ifade edemedi.
ç.n. Bu minik öykü 1960 yılında(12 yaşındayken) Stephen King tarafından, arkadaşı Chris Chesley ile beraber çıkardıkları bir fanzin(People, Places and Things) için yazılmıştır. Öykülerin sekizi King'e aittir.
Çeviren: Bülent Özgün
Öykünün aslı için buraya bakınız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder