Yaşamın verdiği ağırlık beni ezemez. Ben yüzümdeki çizgilerin beni bağlayamayacağını bildiğim kadar, ruhumun; ergenlik çağına yeni girmiş, dünyanın dönüşüne aldırmayan, çevresindeki olayların kendisi için oluverdiğini düşünen asi bir gencin ruhuyla eşdeğer oluğunu da biliyorum.
Benim tiyatromda henüz gençlik perdesi kapanmadı: Hala şarkılara eşlik edip sevincimden ağlayabiliyorum.
El yazım bir sismograf kâğıdındaki çizgiler gibi olsa da duygularım ölü bir adamın bakışları kadar dik ve düzgün.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder